Vi har tidlegare ved nokre høve kommentert bruk og misbruk av bibliotekarstereotypiar både i media og ganske så lødig litteratur. Ikkje overraskande er fenomenet også sentralt i eit hovudverk om fordommar og feilslutningar, av ein Nobelprisvinnar … i økonomi: David Kahneman: «Tenke, fort og langsomt» (Pax, 2012). Her frå forordet, der han skriv om eit eksperiment som han og kollegaer utførte (vår eiga omsetting frå den engelskspråklege utgåva):
«Ein person blir skildra av ein granne på denne måten: «Steve er veldig sjenert og reservert, alltid hjelpsam, men er lite interessert i medmenneska og omverda. Han er saktmodig og ryddig, med behov for orden og struktur og er opptatt av detaljar». Kva er då mest sannsynlig; er Steve bibliotekar eller bonde?
Steves personlegheit liknar bibliotekar-stereotypien, dét slår alle med det same, men det finst like relevante statistiske faktorar som nesten alltid blir ignorerte. For det er meir enn tjue mannlege bønder for kvar mannleg bibliotekar i USA. Fordi det er så mange fleire bønder, vil vi nesten heilt sikkert finne fleire «mjuke og ryddige» sjeler på traktorar enn ved informasjonsskrankane i biblioteka. Likevel fann vi at deltakarane i eksperimentet ignorerte desse relevante statistiske fakta og berre stolte på likskapen».
Biblioteket tar saka #librarycase 
Det slo meg tidlig i jobben som bibliotekar at jeg måtte gi blaffen i stereotypien. Den er bare forstyrrende og hemmende. Det kan virke som vi mennesker trenger stereotypien, jf den late kommunearbeideren. Den beste – eneste? – måten å motarbeide stereotypien er med praksis. Og verden er full av gilde bibliotekarer. Uansett er det usunt å bli sjølopptatt, både i den ene og den andre retningen. Trond M
Heilt einig, Trond!