Kultursamarbeid, men kulturmjølkboikott

I Klassekampens Bokmagasinet laurdag skriv Magnus Nilsson, i samband med det russiske overgrepet mot Ukraina, om svensk boikott og det motsette. Vi får lese om den svenske kefir-debatten, der den største nasjonale produsenten har slutta å levere kefirmjølk, då dette «blir «assosiert med Russland» på eit vis som ikkje er sett på som «passande under desse omstenda». I akkurat dette tilfellet er det altså det russiske allment sett som er sett på som eit problem, ikkje den russiske staten sine brotsverk». Mens det er døme både i Sverige og Tyskland på at samarbeid med russiske forfattarar og kunstnarar held fram. Nilsson oppsummerer:

«Å demonisere eit land og ein kultur er farleg, fordi det gjer vegen til framtidig fredeleg sameksistens – og kanskje forsoning – vanskelegare. Og historia viser faktisk at nettopp litteraturen kan vere noko som hjelper oss til å sjå det komplekse i ein situasjon der statar står hardt mot kvarandre som fiendar. Under den andre verdskrigen blei eksilforfattarar som Thomas Mann og Bertolt Brecht symbol for at det tyske ikkje kunne reduserast til nazismen. Og etter krigen kom diktarar som Goethe og Schiller til å bli emblem for det Tyskland som blei forrådt av nazismen – det som hadde gått under og som no skulle gjenreisast og nyskapast». 

Og vidare: «Det er gledeleg at ein no jobbar på høggir ved mange bibliotek for å løfte fram ukrainsk litteratur». 

Sjå også: Böcker till flyktingförläggningar i Polen og Ukrainskt kulturarv räddas med svensk hjälp.